‘Leave you ego at the door’. We are the world. We are the children.
Een prachtige documentaire welke erg veel raakvlakken heeft in de begeleiding met jongeren. Allereerst iets over hebben voor de ander. Een groep van wereldartiesten bij elkaar om geld in te zamelen voor Afrika. Opbrengst van ruim 80 miljoen en de teller loopt nog steeds na 38 jaar. Wow!
Wat ik daarnaast erg indrukwekkend vind is dat deze wereldartiesten allemaal bij elkaar komen; in eenzelfde ruimte. Er is ongemak. Er is onzekerheid. Er is bewondering. Hoe ons te verhouden?
Lees meer
Het lijkt te ontspannen als Diana Ross een handtekening vraagt aan Daryl Hall, inclusief de boodschap. I’m your biggest fan. Ze gaat voor en meerdere volgen. Handtekening worden onderling uitgedeeld. Er is lol. Er is verbroedering. Er ontstaat een groep.
Stemmen die zo enorm verschillen. Bruce Springsteen met een stem alsof hij een bak gebroken glas in zijn keel heeft. Het schelle -bijna hekserige- van Cyndi Lauper. Het knaurige (overigens groot fan) van Bob Dylan die overigens hulp nodig heeft van Stevie Wonder om weer Bob Dylan te zijn.
Het in staat zijn te staan voor jouw eigen stem, jouw eigen geluid, jouw eigen kracht vind ik geweldig!!! Stop met vergelijken. Al helemaal te bedenken dat dit hier gebeurt in het bijzijn van andere groten der aarde.
Ik merk in de begeleiding van jongeren zoveel behoefte om er bij te horen. De behoefte om maar zo min mogelijk af te wijken. De behoefte om te kopieren. Dat is merkbaar in kleding, gebruik van alcohol en/of drugs, sociale omgeving of keuzes voor studie.
Hoeveel ruimte durf jij te nemen voor wat jouw verlangen is. Wat laat jij achterwegen in een groep. Welk verlangen houd je achter uit angst voor oordeel?
Aanrader: Netflix.
0 reacties